Heb jij dat ook? Zo’n intern stemmetje dat tegen je loopt te zeuren? Het is je innerlijke criticus.
Die zegt dingen als: “Ben je alweer te lang in bed blijven liggen, luie donder dat je bent. Ik kan dit niet, echt niet. Dit lukt je het noooit! Anderen zijn veel beter? Wie zit er nou op jou te wachten?”
En ga zo maar door…
Het is je innerlijke criticus die eindeloos tegen je praat. Af en toe fluistert ze je dingen toe, af en toe schreeuwt ze tegen je, en af toe zegt ze stoïcijns: zie je wel…
Een enorme bitch kan ze zijn. Maar hoe kom je er vanaf? Hoe zorg je er voor dat je niet langer luistert naar je innerlijke criticus?
Maar als je altijd naar je innerlijke criticus (blijft) luisteren, wordt het lastig ondernemen. Blijf je bang om echt zichtbaar te worden, blijf je bang voor de reacties van anderen, blijf je bang om contact op te nemen, noem maar op.
Want als jij succesvol wilt zijn, zul je die innerlijke criticus wel even de mond moeten snoeren, maar hoe doe je dat?
Want jij kunt wel heel hard terug brullen of haar negeren, in één moment van onoplettendheid fluistert ze weer tegen je. En zo wordt het weer één grote knokpartij tussen jou en je innerlijke criticus.
Hoe los je dit op?
Alvast één disclaimer: hij of zij gaat nooit weg. Nooit. Maar dat betekent niet dat je je hele leven door haar moet laten bepalen. Want jij kunt namelijk kiezen of en zo ja, hoe veel je naar haar luistert.
Ik geef je 3 stappen om de innerlijke criticus terug in de mand te krijgen.
De 1e stap is: personaliseer haar. Vaak denken we dat wij het zelf zijn die negatief zijn tegen ons zelf. Maar dat is niet waar, het is een onderdeel van je. Ze is onderdeel van je, maar ze IS jou niet. Dus ga haar eens beter bekijken. Hoe ziet ze er uit? Lang haar, kort haar, dik, dun, jong, oud. Hoe heet ze? Op wie lijkt ze eigenlijk? Een baas van vroeger? Iemand uit je (directe) omgeving, iemand van vroeger?
Die van mij heet bijvoorbeeld Priscilla (niks persoonlijks als je zo heet ;)), kauwt kauwgom, heeft geblondeerd haar, draagt grote oorbellen, te strakke broeken, lakt altijd haar nagels en zit met haar benen over elkaar. En natuurlijk draagt ze altijd zwart. Ze zit aan een rond tafeltje met een bistro-achtige stoel. En zo kan ze mij de hele dag bekijken vanaf haar plek. Mijn innerlijke criticus zou zo iemand van vroeger kunnen zijn in de tijd dat ik gepest werd.
De 2e stap is om te bedenken waarom ze zo lelijk tegen jou doet. Want eigenlijk is jouw innerlijke criticus gewoon enorm bang. Ze is bang om uit haar comfortzone te komen, bang dat je gevaar loopt. En dat projecteert ze op jou. Eigenlijk heeft ze dus een dieperliggende boodschap voor je.
Mijn innerlijke criticus is bijvoorbeeld bang dat als ik dingen waar ga maken, zij beseft dat zij ook aan de bak moet, een geen excuses meer heeft. En dat maakt haar doodsbenauwd…! En dat reageert ze dus op mij af 😉
Want als ik mijn droom ga waarmaken, heeft zij geen excuses meer om háár droom waar te gaan maken. Dus gaat ze liever volle bak zeiken tegen mij :). Ga eens bij je zelf na: waar is jouw innerlijke criticus eigenlijk bang voor?
Nu je de eerste 2 stappen hebt gezet is het tijd voor de laatste stap. Je hebt haar nu beter leren kennen, waardoor je al gemakkelijker afstand kunt nemen van wat ze zegt en waarom ze het zegt.
Laten we nu de 3e en laatste stap zetten!
We gaan een grapje met haar uit halen. Niet pesten, niet schreeuwen, niet het tegenovergestelde zeggen van wat zij zegt. Nee, we gaan gewoon even een grapje met haar uithalen. Kom op, laten we dat doen!
Zie haar eens voor je. Heb je haar weer voor je? Mooi. En zet haar nu eens een clownsneus op 🙂 Zie je het al voor je? Je innerlijke criticus die loopt te zeuren, zet je een clownsneus op. Zo’n grote rode. Precies op haar neus. Voel je de glimlach al op je gezicht komen? Dan is het ineens een stuk minder zwaar wat ze zegt en is het misschien zelfs grappig wat ze zegt. Want een clown kun je toch niet serieus nemen? Die zegt grappige dingen!
Als mijn innerlijke criticus Priscilla weer eens tegen mij loopt te zeuren, zet ik gewoon haar een rode clownsneus op. En moet ik gewoon glimlachen om wat ze zegt.
Dus als jouw innerlijke criticus weer eens begint; zet haar die clownsneus op, luister naar wat ze zegt, glimlach vriendelijk en zeg vervolgens: dank je wel voor je ongevraagde advies, ik kies mijn eigen pad!